Nga Nexhat Halimi
Dashuria është një zjarr me flakë të ylbertë
i fryn e drita fiket e ndizet strallit të vet
dashuria është vdekje e vjetër e prapë lind në urë
ndërmjet dhembjes që s’ shuhet hirit dot kurrë
veç kokë qet mëndafshit të gërshetuar në gjumë
e tërë gjithësia e imagjinuar përmbytet në lumë
veç zgjohet iluzionit e shndërrohet në trëndafil
shndërrohet me katër fletë të përflakura në tërfil
më do s’ më do deri në fund të frymës në hi
shuhet e prapë lind e gjithnjë mbetet veç poezi
veç agon dritës e shpërndahet flakë në dritare
veç agon dhe perëndon e ngel njëjtë qindvjeçare
e ti me fytyrë në pasqyrë s’ njihesh me veten fare
dashuria nuk shuhet me ty ngal yll mbi pyll
e dhembjen në ag e në muzg e këndon me fy’ll
II
Ti i mbyll sytë e unë humb udhën deri te yrti
kund s’e gjej dritën zgjimin të ecë te shpirti
ti i çel sytë unë e gjej etjen deri te flaka
zgjohem në fluturim të ashpër ndër shuplaka
ti i mbyll sytë e unë zhdukem në hapësirë
ti çel sytë e unë shfaqem në flatrim të lirë
ti vjen e çelin lulet thellë në shpirt e zgjohet etja
fedorë pa ty kurrë nuk do të arrij te vetja
ja zemër sesi bie e bie me furi gjaku dëborë
është pranverë e shpirti vjen e ik pa ty fedorë
III
Zbret pa zemër pa shpirt nga ‘i planet tjetër
me gjysmën e fytyrës së re e gjysmën e vjetër
gjithnjë vjen me të vetmen bukuri të rrallë
ende të ndrit vetëtimë e fytyrës në përrallë
e çahet mes për mes sipërfaqja e pasqyrës
e unë prapë të dua zjarrtë në të njëjtën mënyrë
e kam zili pse s’ më njeh dhe e kam të vështirë
e ti vjen dhe zhdukesh kaq pa gjak e ngurtë
e vjen kaq e vetmuar e shuar dhe e gurtë
nuk e njeh dhembjen nuk e ndjenë dashurinë
e hutuar e fjetur e ecë dhe e ndjek vetminë
me lule të vyshkura të kuqe e të zeza në dorë
e në lule mimozat tashmë binte e binte dëborë
prapë çelë pranvera e zjarri zgjohet në orë
ta kujtosh ecjen e dashurisë ngel pa kurorë
