Politikani, publicisti dhe shkrimtari i njohur, Ben Blushi ka bërë dje një postim prekës në rrjetet sociale, teksa kujton të atin e tij, Kiço Blushi, i cili është ndarë nga jeta disa vitet më parë. Nëse do të ishte gjallë, dje i ndjeri Kiço Blushi do të festonte ditëlindjen e tij të 80-të, ndërkohë që në mungesë të tij, një reagim memorie e ka bërë i biri i tij zoti Ben Blushi. Ky i fundit e përshkruan të atin e tij si një njeri të qeshur me fëmijët, të dashur me gratë dhe të vërtetë me burrat, ndërsa mes të tjerash thekson se ai iku i plotësuar dhe se i mësoi, pra atë dhe vëllain e tij, që të rriteshim e nuk u la asnjë armik. Më poshtë gazeta “SOT” po pasqyron për lexuesin shkrimin e plotë që shkrimtari dhe politikani i njohur, Ben Blushi ka bërë në kujtim të të atit të tij, të ndjeri Kiço Blushi.
Nga Ben Blushi
Sikur im atë të ishte sot, me siguri do më thoshte shkojmë në Dardhë për të festuar 80 vjetorin dhe tani mund ta imagjinoj si do ishte ngritur herët në mëngjes, atëherë kur të gjithë do ishim duke fjetur dhe do ishte nisur në këmbë deri në Sinicë, 4 kilometra më larg, një fshat nga i cili kishte shumë kujtime bashkë me shtëpinë ku kishte lindur nëna e tij. Pasi të futej në atë shtëpi, duke shtyrë derën e rrëzuar, do hapte një shteg mes ferrave dhe trëndafilave të egër që të ngjiten në rroba, si dhe kumbullave e mollëve të pakrasitura të cilat kanë hyrë nga dritaret, në kërkim të njerëzve që dikur i kanë mbjellë. Në vend të trokitjes, do fuste dorën në xhep, aty ku mbante çelësat e tij të zhurmshëm dhe do afrohej në ndonjë xham duke parë fytyrën e tij të pjekur nga dielli dhe mendimet. Nga lartësia e atij oborri që bije mbi rrugën e pluhurosur të Sinicës, do përpiqej të shikonte Dardhën, që fshihet në mënyrë dinake pas shumë kthesave dhe me siguri do mendonte se Dardha është më e bukur, por Sinica është më e dashur. Pastaj, duke këputur ndonjë degë kumbulle që në gusht rëndohen nga kokrrat e ëmbla, do kapërcente derën e thyer dhe pa e kthyer kokën pas, do kalonte mbi urën e mrekullueshme të Sinicës, do shikonte ujin e kulluar që rrjedh poshtë saj dhe do shkonte pak më lart te varri i gjyshes. Pasi ta pastronte nga barërat dhe nga disa lule të vogla ngjyrë vjollcë, që në këto anë zbukurojnë varret e njerëzve të mirë, me siguri do gjente ndonjë kryq apo ndonjë gur të shndritshëm dhe atëherë do mendonte se ishte ora për t’u kthyer në shtëpi, bashkë me kujtimet e një kohe që nuk vjen më. Në mesditë, atëherë kur dielli që kishte mbajtur gjithë kohën mbi shpinë, si një orë jete, do fillonte të ulej nga perëndimi, im atë do ishte shfaqur duke qeshur dhe duke i thënë mamasë sonë se nuk ishte vonuar as sot, siç nuk ishte vonuar asnjëherë në takimet e përditshme me të. Derisa dreka të shtrohej, në rrëmujën e shumë pjatave që shoqërojnë 80 vitet e një njeriu, ai do t’i kishte treguar fëmijëve tanë, gjithë aventurat e 8 kilometrave ku kishte ecur, duke i mbushur gropat e fantazisë së tyre me lloj-lloj lulesh, kumbullash, lajthish, mollësh, njerëzish, zogjsh dhe kafshësh derisa secili prej tyre, i magjepsur nga kaq shumë ngjarje, që duket e pamundur të ndodhin në dy fshatra të vegjël, do kishte kërkuar që ai ti zgjonte nesër në mëngjes dhe t’i merrte me vete. Atëherë im atë do t’i vinte në sedër, sikur t’i kishte shokë të ngushtë dhe do t’i thoshte se ai që nuk do zgjohej në kohë, do t’i humbë gjithë këto mrekulli që e bëjnë jetën e njeriut kaq të bukur dhe që lehtësojnë rrugën e vështirë nga lindja deri në ikjen e tij. Pas drekës, kur të gjithë do shkonin të flinin nën hijen e arrave që mbulojnë shtëpinë dhe fshatin, ai do ulej në një cep të oborrit me fytyrë nga mali dhe do mendohej për jetën e tij, që nga dita kur vetëm me një palë sy bojëqielli si të ngjyer në qiejt e Sinicës, kishte ardhur nga Korça në Tiranë dhe aty kishte ndërtuar atë që donte më shumë : familjen e vet. Në këtë pozicion krenar dhe të heshtur e gjeta 5 vjet më parë dhe nga sytë e tij e kuptova që ai e dinte që po ikte siç edhe iku, disa muaj më vonë. Ai e dinte që do ikte në dimër, pa mbushur dot 76 vjet, por asnjëherë nuk ia tha mamasë sonë, për t’ia bërë asaj më të lehtë deri ditën e fundit. Tani që mundohem dhe mendohem për të përshkruar tim atë, jam i bindur se ai bëri të gjitha gjërat që donte dhe askush nuk pati fuqi ta detyronte të bënte diçka që nuk e donte. Ai mendoi shumë, shkroi edhe më shumë, bëri poezi, tregime, romane dhe filma, krijoi personazhe që jetojnë prej tij edhe pas tij, gëzoi shumë njerëz, nuk i bëri dëm askujt dhe iku si të gjithë burrat e fisëm, të cilët i marrin armiqtë me vete. Mua dhe vëllain tim, na mësoi si të rriteshim dhe nuk na la asnjë armik, çka është një pasuri në kohën që jetojmë. Im atë kishte me tepri tre cilësitë themelore të një burri : ai ishte i qeshur me fëmijët, i dashur me gratë dhe i vërtetë me burrat. Këto tre cilësi, ishin edhe arsyeja pse nuk u plak. Iku i plotësuar, si një njeri që ka ecur gjithë kohën në këmbë, mes pengesave dhe kthesave, pa ndihmën e askujt. Gjatë rrugës, me siguri ka thyer ndonjë degë të thatë, ka ngrënë ndonjë kumbull të thartë, ka shkelur mbi ndonjë gropë, është vrarë, është lënduar, është rrëzuar, është ngritur, është ngjitur dhe në fund ka arritur aty ku ishte nisur : drejt nderit të vet. Ky ishte im atë, Kiço Blushi, që sot do festonte 80 vjetorin e tij, në freskinë e malit të kujtimeve që na ka lënë.
Ja kush ishte Kiço Blushi
Kristaq Blushi i njohur më shumë si Kiço Blushi u lind në Korçë më 23 gusht të vitit 1943, i biri i Stavrit dhe Gliqerisë. Pas mbarimit të studimeve të larta për Letërsi shqipe dhe Ruse filloi punën si redaktor pranë Radio Televizionit Shqiptar dhe në vitin 1974 kalon si redaktor në Kinostudion “Shqipëria e Re”. Skenari i tij i parë ishte ai i filmit “Çifti i lumtur” në vitin 1975 si bashkautor. Me skenarin e filmit “Beni ecën vetë” në vitin 1975 u vlerësua me Çmimin e Republikës së Klasit të III-të. Ka shkruar 14 skenarë filmash artistikë dhe dy skenarë filmash dokumentarë dhe vizatimorë. Më 20 shkurt të vitit 1991 thirret nga Presidenti Ramiz Alia që të marrë pjesë në Këshillin Presidencial. Nga viti 1991 deri në vitin 2006 ka qenë deputet i Kuvendit të Shqipërisë për Partinë Socialiste. Me dorëheqjen nga posti i Kryetarit të Këshillit Drejtues të Radiotelevizionit Publik Shqiptar, u largua nga politika aktive. Aktualisht Kiço Blushi ishte Kryetar i Bordit Drejtues të Qendrës Kombëtare të Kulturës. Ai u nda nga jeta më 8 shkurt 2019. Kiço Blushi është i ati i deputetit Ben Blushi.
